ഇരുളും വെളിച്ചവും

ആദിത്യാ ,

നിന്നോടെല്ലാം പറയാനൊരുങ്ങവേ-

യെന്‍ തൊണ്ടയിടറിയക്ഷരങ്ങള്‍ മുറിഞ്ഞുപോയ് .

മനസ്സില്‍ വരച്ച ചിത്രങ്ങളിലെന്‍ ചോരവീണലിഞ്ഞു .

നീയും എവിടെയോനോക്കിയെങ്ങോ നടന്നോ ?

മേഘരൂപങ്ങളില്‍ നിന്‍ രക്തം പടര്‍ന്നിരിക്കുന്നു .

നീയുമിരുട്ടില്‍ പോയിരുന്നല്ലേ ?

ഇന്നിനിനിന്നോടെങ്ങനെ പറയും ഞാനെ-

ന്നാവലാതികള്‍ നീയുമെന്നെപ്പൊലെയാകവെ.

ഇരുട്ടിനു മൂര്‍ച്ചയുണ്ടെന്നറിഞ്ഞ നമുക്കൊരുപാട് നൊന്തുപോയല്ലേ ?

ഇരുളിന്‍രൂപങ്ങള്‍തന്‍ ചോരച്ചൂടേറ്റുരുകുമെന്‍ 

പാവമനസ്സുമവരുറ്റുനോക്കുന്നെന്‍ മാംസവും 

കീറിപ്പരിക്കുമവരിന്നെന്‍ ജീവനും ജീവിതവും പ്രഭോ !

പറയാതെയെത്രയോ സഹിച്ചുഞാനിനി-

തെല്ലുപോലുമാകില്ലയെന്‍ ഹൃദയം പൊട്ടീടുന്നു .

പറയാതെ പോകുന്നു  നിന്നോടുഞാനെന്‍റെ വിടപോലും .

നീ ദേവനായിട്ടുമായില്ലയറിയാന്‍ നിനക്കുമീയിരുട്ടിനുള്ളിലെ സങ്കടം 

പറയാനെനിക്കുമാവില്ല നിന്‍വെളിച്ചത്തിലെന്നഭിമാനം കാരണം .

ഇന്നു നീ കടലില്‍ മുങ്ങുന്നേരമെന്‍ പിണ്ഡവുമൊഴുക്കണം 

ഇന്നീ സന്ധ്യയില്‍ ചുവന്നതെന്‍ രക്തമാണെന്നറിയുക ലോകമേ !